Zie ik de lichtjes…

Gisterennacht was een moeilijk moment. De pijnen zijn sinds enkele weken terug en houden me dag en nacht bezig. Opnieuw naar de dafalgan en oxynorm grijpen, het is met veel tegenzin. Zoveel medicatie, het kan gewoon niet gezond zijn; maar als ik de pijnen niet onder controle krijg bega ik nog ongelukken. En dat kan ook niet gezond zijn 😉

Vandaag schreef de dokter pijnpleisters voor, om meer constant pijnloos te zijn. Jeuj! En volgende week gaan we eens praten over het vervroegen van de tweede transplantatiepoging .

Maar laat u niet bedotten, dit is geen negatieve post.

Hoe ist met u?

Iedereen kent dat wel. Die simpele vraag beantwoorden met het al even simpele ‘ça va’… Kwestie van de vragensteller het niet moeilijk te maken van effectief te moeten luisteren naar uw kommer en kwel.

Ik ben gelukkig gezegend met veel vrienden en kennissen die oprecht willen weten hoe het gaat. Maar het wordt hoe langer hoe meer te moeilijk om dat onder woorden te brengen… ‘hoe tis met mij’…