Waar zijn die handjes?

Het is zover! Binnen drie dagen moet ik binnengaan en stap ik opnieuw op die rollercoaster… spijtig genoeg is het ziekenhuis echt geen pretpark.

En deze keer weet ik uit ervaring welke moeilijkheden me te wachten staan. Ik probeer het als een voordeel te zien; een gewaarschuwde vrouw is er ook twee (of meer?) waard. Maar vandaag was het toch een moeilijke dag… zenuwen, schrik voor alles wat kan mislopen, schrik voor wat misschien niet misloopt maar wel onaangenaam is om mee te maken, zorgen of ik het allemaal wel zo gracieus ga doorstaan als ik zou willen, bezorgdheid om Sil die naast mij op diezelfde rollercoaster is gaan zitten…

Het hoeft niet te verbazen dat dit al uitputtende maanden zijn geweest. En realistisch bekeken worden de maanden die volgen nòg zwaarder. Op fysiek vlak hoop ik daar eigenlijk op (een beetje!) want dat wil zeggen dat de donorcellen aan het werk zijn. Op mentaal vlak…tja, daar zou niemand naar uitkijken denk ik.

Gelukkig hebben we, zeker het voorbije half jaar, mogen merken dat we ongelooflijk goed omringd zijn. Vrienden en familie die willen helpen en vaak vragen wat ze kunnen doen om ons te steunen. Wel, voor hen die geen blijf weten met hun bezorgdheid: lees zeker verder 😉

Want terwijl ik in isolatie lig en mijn grote uitdaging aanga, gaat Sil volgens mij een nog grotere uitdaging aan: ‘den boven’ verbouwen! Zodat ik bij thuiskomst daar een toilet, douche en slaapkamer heb.
We zijn er ons van bewust dat er op deze korte tijd een minimum zal gedaan kunnen worden (lesgeven, isolatie-bezoekjes… dat vraagt ook tijd). En aangezien Sil vergeten is wie hulp heeft aangeboden, maak ik van mijn blog gebruik om te vragen waar er extra handen zijn. Zijn er mensen met ervaring in zelf verbouwen die misschien een dagje tijd hebben de komende weken? We horen het graag 🙂

En dan, komt er een moment dat mijn neutrofielen (de para’s onder de witte bloedcellen) zich laten zien. Dan mag ik naar huis. Zonder bloed, energie, kracht, fut… Dat bloedgebrek zal het ziekenhuis voor zijn rekening nemen. Die energie, kracht en fut zal ik voornamelijk uit mijn eten moeten halen.
Door mijn gebrek aan een immuunsysteem ben ik echter supervatbaar voor allerlei soorten ziektekiemen e.d…. voeding wordt een hele uitdaging. Een extra taak die voor Sil vaak te veel wordt en waar ik ook daar om extra handen durf te vragen. 🙂 Wie tijd heeft om de folder over deze voorzorgsmaatregelen door te lezen en nadien zin heeft om een extra potje te koken dat in onze diepvries kan gestoken worden, is meer dan welkom. Sil warmt nadien met plezier zo’n potje op en serveert ze met de woorden ‘ik heb weer lekker voor u gekookt!’ 😂

Voilà, zover zijn we gekomen in de acceptatie van het ziek zijn… hulp kunnen vragen.

Praktisch: ervaren handige Harry’s kunnen bij Sil terecht op saftman64@hotmail.com (komt er geen reactie, dan is hij bezig met lesgeven, verbouwen, isolatie-bezoekjes, recupereren… 😉 ). En de gerenommeerde koks (als ze dat al niet zijn, dan worden ze het tijdens mijn revalidatie wel) krijgen nog een lust-ik-niet-opsomming. Kwestie van teleurstelling langs beide kanten te vermijden 😉 (Champignons, Dille, Varkensvlees, rode kool, venkel, lamsvlees en geitenkaas)

En dan ga ik nu verder genieten van zo’n lekker opgewarmd potje: spaghetti bolognaise à la Aruna!         (zonder champignons 🎉)