Grenzen plannen

Vorige week zag ik een reportage op tv over de grootste kettingbotsing van België. De vrouw van 1 van de dodelijke slachtoffers zei, nu 20 jaar later, dat haar wereld die dag stopte want ze stopte met plannen maken. ”Wat is leven? Leven is plannen maken voor de toekomst”.

En ik kreeg een beetje zelfvertrouwen en moed. Want plannen maken doe ik nog constant. Mijn pinterestborden puilen uit van ideeën, ik fantaseer wekelijks wel eens over onze trouw, ik maakte een bucketlist, ik denk heel vaak ‘dàt wil ik nog leren als ik weer beter ben’, de meeste zinnen beginnen hier met ‘als ik terug energie heb’,…

Dan krijg je vaak de opmerking dat je zo moedig bent. Maar wat is ook het alternatief??? Elke dag in de zetel of in bed liggen? Wenen voor de pijnen, wenen om wat niet meer lukt, lastig worden, alles onfair vinden? Ik denk niet dat het moed is, ik denk dat het selectief blind/doof zijn is voor wat er allemaal nog aankomt. Naïviteit ook wel, altijd wat gehad. Er heilig van overtuigd zijn dat dood gaan toch nog niet kan. Nu nog niet.

Maar deze week werden heel wat plannen opzij geschoven.

Ik werd lid van een paar Facebook-groepen voor MF-patiënten of voor mensen die al een transplantatie gedaan hebben. Ik ben daar met open armen ontvangen en heb veel aan de steun van lotgenoten, maar tegelijkertijd dringt het zo hard door! Het is kanker! Het is zeldzaam! Er zijn slaagkansen, maar ook zoveel kansen op complicaties! De transplantatie is mijn énige kans op genezing! Er sterven mensen aan deze ziekte! Dit blijft me voor de rest van mijn leven hoe dan ook achtervolgen,… heavy!

Dus ik besloot gisteren tijdens de fitness (of wat daar voor moet doorgaan 😆) een tandje bij te steken. Ik zou me niet laten doen door die negativiteit en zware confrontaties en ik zou een paar minuten extra fietsen/wandelen! Grenzen verleggen, fit geraken voor de nieuwe transplantatie half januari (dàt vond ik dan wel best moedig). Helaas, deze veldslag heb ik toch verloren, want vandaag werd de prijs betaald… Afzien was mijn deel. Vooral fysiek, botpijnen die nu ook in de armen voelbaar zijn, maar ook mentaal, want daar lag ik dan moederziel alleen (niemand die uw slechte gedachten een halt toeroept). Dit was ook grenzen verleggen, maar op een ander niveau. 😢

En nu besef ik eens te meer: plannen maken? Goed! Grenzen willen verleggen? Ook goed! Maar belangrijker nog…: plannen tot waar je die grenzen verlegt!! Dat liep deze keer niet goed af, het zal een leerproces worden voor de komende maanden en jaren. Ik wil het niet, beperkt zijn in mijn doen en laten. Ik vertik het te aanvaarden (nu nog), maar het werd wel pijnlijk duidelijk gemaakt dat het nu eenmaal zo is!

En voor wie wilt begrijpen hoe dat voelt, je grenzen plannen, raad ik ècht het verhaal van ‘energie en lepels‘ aan dat ik las op de blog van een lotgenoot, het zit er knal op! Wie weet, misschien begrijpt iemand die niet ziek is het dan beter… en dan hebben we samen een grens verlegd 😉.