Hoe ist met u?

Iedereen kent dat wel. Die simpele vraag beantwoorden met het al even simpele ‘ça va’… Kwestie van de vragensteller het niet moeilijk te maken van effectief te moeten luisteren naar uw kommer en kwel.

Ik ben gelukkig gezegend met veel vrienden en kennissen die oprecht willen weten hoe het gaat. Maar het wordt hoe langer hoe meer te moeilijk om dat onder woorden te brengen… ‘hoe tis met mij’…

– Ofwel kom ik iemand tegen die ik al een jaar niet gezien hebt. Ja, waar moet ge dan beginnen?

• hoe ge uw kerstfeest en verjaardag vol pijnstillers en waterlanders hebt doorgebracht omdat ge last kreeg van botpijnen?
• hoe de hele fertiliteitsbehandeling uw verzwakt lichaam zo had onderuitgehaald zodat ge uiteindelijk van de pijn op spoed belandde?
• hoe content ge zijt dat die zwaarste periode van uw leven vijf embryo’s opleverde?
• hoeveel schrik ge hebt dat dat niet voldoende zal zijn om binnen zoveel jaar effectief nog zwanger te geraken?
• hoe vermoeiend het was om tot enkele maanden voor de opname, tegen wijze raad in, te blijven werken omdat ge wou ontkennen van wat er aankwam?
• hoe superverliefd ge waart toen ge ten huwelijk werd gevraagd?
• hoe ontroerd ge waart van de hoeveelheid kaartjes die op uw isolatiekamer gebracht werden elke dag?
• hoe ge tot het diepste van uw ziel verdriet hebt gevoeld dat de transplantatie mislukte?
• hoe zwaar het was om die teleurstelling een plaats te geven?
• hoe immens groot de opluchting was dat er een nieuwe 10-op-10-donor gevonden is?
• hoe frustrerend het is dat, nu kerst en mijn verjaardag er aan komen, de botpijnen terugzijn? (en zo is de cirkel rond 😟)

Dat krijgt ge niet uitgelegd, hoogstens opgesomd in een blog, en dan nog onvolledig. En dus zeggen we ‘ça va’.

– Of ik spreek af met een van de bff’s, die al die kommer en kwel mee opgevolgd/beleefd hebben en die gewoon willen weten hoe het vandaag is. ‘Een goede of een slechte dag?’. Maar ook dat wordt moeilijker, te complex… Zeg ik ‘best ok’, dan voel ik hoe mijn verdriet tekortgedaan wordt. Zeg ik ‘niet ok’, dan ga ik voorbij aan het feit dat ik tegelijkertijd wel gelukkig ben met mijn lieve man (jawel!) die me veel mooie momenten bezorgt. En dus zeggen we ‘ça va’.

– Vraagt de dokter hoe het met de vermoeidheid is, dan weet ik het ook nooit. Goed? Neen, ik wil meer energie!. Slecht? Neen, zoveel maand geleden kon ik amper uit de rolstoel. En dus zeggen we ‘ça va’.

Maar ‘ça va’, dat is het al lang niet meer… Het enige wat ik nu nog kan antwoorden en voor mij geen afbreuk doet aan mijn mooie momenten maar ook niet voorbijgaat aan de moeilijke momenten…

‘Het is gewoon echt KAK om zo ziek te zijn.’

PUNT.